Narcystyczne Zaburzenie Osobowości i Zaburzenia Osobowości Typu Borderline (czesc I)
Doskonały taniec, niedoskonały związek: odkrywanie i diagnozy
Ostatnio badałam i poznawałam oba te zaburzenia osobowości, uznałam za fascynujące to jak ich symptomy ujawniają się w relacjach międzyludzkich. Przedstawiam dwie skrajności; jednak możemy być w stanie znaleźć niektóre z tych symptomów w nas samych, niekoniecznie by zdiagnozować takie zaburzenia, ale by użyć ich jako kompasu, kierując się ku uzdrowieniu.
Zaburzenia osobowości typu borderline (BPD) - porzucone dziecko
Ludzie mają tendencję do niespójnej regulacji emocjonalnej, która przejawia się poprzez niestabilność emocji. Jednego dnia czujemy się tak, jakbyśmy znajdowali się na szczycie świata, a następnego dnia nie możemy znaleźć sensu w życiu. Jednego dnia inni będą cię kochać, następnego poczujesz się lekceważony, niedoceniany i odrzucony. Związek z osobą, która ma BPD, często wiąże się z dramatem: krzykami, manipulacjami, agresywnymi zachowaniami, brakiem poczucia bezpieczeństwa... lista jest długa. Osoba cierpiąca na BPD często wygląda na przestraszone dziecko pod względem szoku w jakim się znajdują jak i postrzeganiu wszystkiego wokół jako wyzwania.
Osoba z mająca zaburzenia osobowości typu borderline może jawić się nam jako osoba mająca niestabilne poczucie siebie, której wewnętrzny rdzeń jest bardzo niestabilny. Zdiagnozowane osoby cierpiące na BPD są wrażliwe na odrzucenie i często są opisywane jako zaniedbane i porzucone; ich sposób relacjonowania jest bardzo chaotyczny, spowodowany brakiem wewnętrznej stabilności i ciągłą zmianą emocji. Istnieje również duża niestabilność tego, jak osoby z BPD postrzegają siebie: pewnego dnia są bardzo pozytywne, ufając, że wszystko się ułoży, a następnego mogą siedzieć pogrążone w rozpaczy, apatii i braku energii. Osoby z BPD cechuje także brak poczucia granic, co może prowadzić do przyciągania do nich osób o cechach narcystycznych. Ze względu na brak miłości własnej i akceptacji siebie, osoby z BPD bardzo często wyrządzają sobie krzywdę po przez min. cięcie się, ograniczenie lub nadmierna konsumpcja jedzenia, nadużywanie substancji (alkohol, narkotyki) i inne ryzykowne zachowania, które mogą zagrozić dobru jednostki.
Skąd to się bierze?
Chociaż istnieje wiele czynników przyczyniających się do zaburzeń osobowości borderline, jednym z najbardziej wpływowych z nich jest porzucenie. Chociaż porzucenie może być odczuwane w każdym wieku, to właśnie to doświadczone w dzieciństwie ma najsilniejszy wpływ na kształt osobowości i sposób funkcjonowania.
Zakłócenie rozwoju dzieci powoduje rany porzucenia, zwykle powodem jest brak obecności opiekuna; przykładem może być brak miłości i uznania ze strony matki lub ojca dziecka. Kiedy dziecko nie ma wystarczającej ilości miłości werbalnej lub niewerbalnej odzwierciedlonej w działaniu (np. Brak słownego uznania, takiego jak „Kocham cię”, „Jestem bardzo szczęśliwy, że tu jesteś”, „Jestem szczęśliwy, że cię widzę”), dziecko nie czuje się „odczuwane” ani „widziane”. Jeśli brakuje energetycznej więzi i dostrojenia, wiadomość „Jestem tutaj, nie fizycznie, ale w duchu i czuję cię” nie jest odbierana przez dziecko. Jak już wiemy, dziecko uczy się przez obserwację. Gdy się rodzi, dziecko jest bardzo zależne, szuka dowodu na jego istnienie na zewnątrz. Dowód, że jest kochane, akceptowane i bezpieczne. Jeśli te czynniki nie występują, dziecko zaczyna czuć się zagubione i zaczyna rozwijać niezdrowy rodzaj przywiązania do osób, które go otaczają.
Co jest potrzebne w młodym wieku?
Ogólnie rzecz biorąc, uczucia, kontakt fizyczny, karmienie piersią, konsekwentna pielęgnacja itp. muszą być obecne przez pierwsze dwa lata życia, aby stworzyć zdrowy styl przywiązania i rozwoju postrzegania świata. Jeśli dojdzie do traumatycznych zakłóceń, takich jak bycie pozbawionym domu i ciągłe przesiedlanie (tj. korzystanie z systemu opieki zastępczej, bycie bezdomnym, bycie maltretowanym), dziecko będzie odczuwać odrzucenie i porzucenie. Na przykład, jeśli dziecko doświadcza zaniedbania ze strony matki, może zacząć tworzyć swój wewnętrzny proces myślowy „Nie ma przy mnie mamy, więc mnie nie kocha”. Dlatego dziecko rozwija pewien filtr braku miłości własnej. Chociaż jako dorośli, ludzie mogą myśleć retrospektywnie i zrozumieć zachowania swoich rodziców, wiedząc, że zrobili to, co w ich mocy, lub że nie było to całkowicie pod ich kontrolą, to nadal nieuchronnie wpływa to na rozwój osobisty. Po zrozumieniu tego ważne jest, by poczuć dla siebie zrozumienie i współczucie, mając świadomość własnych symptomów, aby je uleczyć. W naszym dorosłym życiu filtr ten w końcu przenika na powierzchnię w momencie, gdy pozwalamy sobie na otwarcie i okazujemy wrażliwość innej osobie.
Ten filtr u osoby z BPD jest jak rana, która może się otworzyć przy najmniejszym uczuciu porzucenia. Niesie to za sobą przejawy winy, agresji, żebrania, napadów złości, paniki i innych. Osoba cierpiąca na BPD często grozi swoim bliskim opuszczeniem ich, co jest niczym innym jak projekcją swoich własnych lęków na osoby wokół. Osoby z BPD podświadomie pokazują innym, jak się czują, ponieważ nie mają w sobie miejsca na zatrzymanie tych uczuć. Ponadto dzieci, które były niechciane lub nieplanowane, często rozwijają głębokie poczucie odrzucenia siebie, wyrażane w braku pewności siebie, tak w sposobie bycia jak i kreatywnych działaniach.
BPD: rodzaje relacji
Osoby z BPD mają tendencję do słabej regulacji układu nerwowego, co uniemożliwia przyswojenie i kontrolę nad większością uczuć. Braki w regulacji układu nerwowego są często spowodowane wychowywaniem się w nieprzewidywalnym, zaniedbanym, niezdrowym i traumatycznym środowisku. Osoby z BPD często poszukują dla siebie źródła regulacji z zewnątrz; w przypadku relacji mają tendencję do szukania partnerów, by poczuć się „razem” ze sobą za pośrednictwem innych. Niestety, osoby z BPD mają ogromne trudności z samotnością i często przyciągają partnerów, o egoistycznych tendencjach tworząc tym samym relację i dynamikę interpersonalną bliźniaczo podobną do tej doświadczanej w dzieciństwie / okresie dojrzewania.
Ludzie z BDP często lgną do innych, mogą stawiać priorytety i potrzeby swoich partnerów przed ich własnymi. Często żyją zgodnie z wartościami innych i boją się żyć dla siebie. Mogą „skurczyć się” energetycznie na dalszych etapach związku, ponieważ „zakochując się” rośnie strach przed porzuceniem. Bardzo często osoba cierpiąca na BPD może kontrolować, grozić i być zaborcza w związku, ostatecznie odpychając od siebie drugą osobę. Reakcje te są często podświadome, oparte na braku jasności w interpretacji świata zewnętrznego. Z drugiej strony, z powodu braku granic, pozwalają innym traktować ich źle, często wykorzystują to jednostki o osobowości narcystycznej, których granice są zkoleji wyostrzone i pozbawione empatii.
Samoświadomość → Samorealizacja → Leczenie
Po przeczytaniu tego możesz rozpoznać niektóre z tych cech w sobie, ale nie martw się: to nie definiuje cię jako jednostkę, a jedynie jest symptomem tego, czego brakowało Ci jako dziecko i co musi być wewnętrznie przetworzone i naprawione. Leczenie rozpoczyna się od określenia, czego początkowo brakowało; nie chodzi o to, co twoi rodzice zrobili i czego nie zrobili, ale o to, co czujesz wokół nich. Uświadomienie sobie tych rzeczy nie służy do obwiniania kogokolwiek, lecz poprowadzi cię ku uzdrowieniu, abyś mógł zacząć powoli integrować te części ciebie, które szukają miłości i akceptacji.
Pamiętaj, że uczucia pustki nie da się wyleczy z zewnątrz, może być jedynie przekształcone od środka.
Kroki ku uzdrowieniu
Osoby, u których zdiagnozowano BPD, muszą być skoncentrowane na sobie i rozpoznawać wzorce, które wpływają na ich życie i ostatecznie je zaburzają. Odbuduj siebie, zdając sobie sprawę ze swoich zdrowych i niezdrowych zachowań, jednocześnie dystansując się od tych drugich ( takich jak błaganie, depresja, użalanie się nad sobą, wiktymizacja, seks, nadużywanie substancji itp.).
Istotną częścią leczenia jest nauczenie się jak „usiąść” ze swoimi codziennymi negatywnymi, ciężkimi emocjami, tymi odczuwanymi i wyrażanymi. Te emocje mogą być eksplorowane poprzez medytację, terapię, taniec ... każde doświadczenie somatyczne, które wiąże mentalny i fizyczny związek w swoim ja. To jak odwrócenie się od strachu, złości, smutku, samotności poprzez energię naszego ciała. Musisz pokochać to w pełni i co najważniejsze MUSISZ WSŁUCHIWAĆ SIĘ we własny ból. W tym procesie rozwijasz miłość własną, empatię i neurobiologicznie zmieniasz mózg. Tylko wtedy możesz podzielić się tymi wartościami z innymi.
Zamykanie się poprzez medytację
Siła tego procesu polega na tym, że kiedy przyswajasz i zmieniasz ten ból, wszystkie twoje pozytywne cechy wychodzą na powierzchnię; wrażliwość i siła, miłość i życzliwość, kreatywność i nowa wizja życia. Wyjdziesz z ukrycia, a twoje prawdziwe ja przyjdzie naturalnie, kiedy będziesz żył w większej zgodzie z twoją głębszą prawdą. Wyobraź sobie, że spacerujesz na łonie natury, a słońce i drzewa patrzą na ciebie z miłością, w nocy możesz pomyśleć w ten sposób o księżycu. Aby uzyskać poczucie, iż księżyc naprawdę cię widzi i kocha. Możesz też to zrobić za pomocą lustra - spójrz na siebie łagodnym wzrokiem, i pozwól, aby oczy w lustrze patrzyły na Ciebie z miłością, byś również otrzymywał spojrzenie.