Narcystyczne Zaburzenie Osobowości i Zaburzenia Osobowości Typu Borderline (II)
Narcystyczne zaburzenie osobowości (NPD)
„Młody myśliwy zatrzymał się kiedyś nad jeziorem, gdzie zobaczył swoje odbicie w wodzie. Nie zdawał sobie sprawy, że to tylko odbicie i zakochał się w nim. Obawiając się utraty tej nowej ukochanej osoby, nie opuścił już brzegu, został nad owym jeziorem już do śmierci”
Osoby z narcyzmem rzadko mają ugruntowanie poczucie swojego "ja" i działają jedynie wokół swojego własnego obrazu i potrzeb. Podobnie jak osoby z zaburzeniami typu Borderline (BPD), narcyzy nie czują związku z własnymi myślami i uczuciami. Osoby z Narcystycznym Zaburzeniem osobowości (NPD) są zdolne do odczuwania empatii, ale zdają się ją odrzucać gdy może ona zagrozić ich własnemu obrazowi. Osoby z NPD często nie są w stanie przyjmować krytyki lub negatywnych opinii, pragnąc jedynie nadmiernych wyrazów podziwu. Stają się szczególnie wściekli, gdy czyjeś działania prowadzą do rzucania na nich negatywnego światła i wręcz niebezpieczni, gdy ich obraz siebie jest zagrożony. Muszą stale czuć, że są najlepsi, że są numerem jeden w większości środowisk w jakich przebywają. Często tworzą klatki wokół swoich partnerów starając się ich kontrolować, manipulować i upokarzać. Zazwyczaj nie zwracają uwagi na potrzeby innych odrzucając ich opinie i uczucia.
Zrozumienie i interakcja z NPD
Osoby ze zdiagnozowanym NPD rzadko wyrażają empatię i głęboki związek z ich własnymi uczuciami. Jeśli jednostka, jako dziecko, nie otrzyma bezwarunkowej akceptacji i podziwu oraz będzie traktowana bez szacunku, zacznie próbować unikać tych uczuć niegodności poprzez intensywne skupienie się na innym aspekcie siebie (tj. obsesję na temat obrazu swojego swojego ciała, sukces w karierze w późniejszym życiu, ogólna wydajność itp.). Wszystkie uczucia wynikające z niesprostaniem stawianych prze sobą oczekiwań mogą zostać przeniesione na ludzi wokół. Będąc w towarzystwie narcyza ludzie często odnoszą wrażenie że są niewystarczająco dobrzy. Ale pamiętajcie, że są to podstawowe uczucia, które narcyzi czują do samych sobie i projektują je na innych. Osoby ze zdiagnozowanym NPD podążają ścieżką kariery, która ogólnie cieszy się poważaniem i jest wysoko ceniona przez społeczeństwo. Lecz mimo to w głębi duszy czują ból. Pozbawieni poczucia indywidualności tkwią w bolesnej przestrzeni. Narcyzi często tworzą bardzo twardą powłokę, której nie są świadomi, skorupę, która jest trudna do przebicia dla większości, mało kto ma szansę naprawdę ich zrozumieć. Narcyz nie będzie częścią związku z powodu swoich uczuć do drugiej osoby, ale przez ocenę, czy partner doda wystarczająco dużo do ich wizerunku. Są to również ludzie, którzy bardzo wspierają naszą gospodarkę, gdyż wciąż potrzebują najlepszych samochodów, ubrań i wszelkiego rodzaju materialnych dóbr, aby popisać się i pokazać innym swoje „doskonałe” życie.
Co z tym począć?
Ostatecznie większość narcyzów nie jest zadowolona z siebie i nie ułatwia zdrowych relacji. Narcyzm można przede wszystkim dostrzec poprzez relacje interpersonalne, a na tym przykładzie poprzez związki romantyczne i intymne. Jaki jest pierwszy krok do poprawy tego wszystkiego? Narcyz musi połączyć się ze swoim ciałem. Narcyzowi brakuje spójności między tym, co czuje, a tym, co dzieje się poza nim. Niektóre pytania, które jednostka może sobie zadać, aby poczuć się bardziej ugruntowaną w swoim ciele i swoim prawdziwym ja, brzmią:
Co czuję, gdy jestem zaangażowany w sytuację?
Dlaczego czuję się w określony sposób? Skąd się on wywodzi?
Czy tak właśnie wyrażam siebie? Czy takie postrzeganie świata jest dla mnie najzdrowsze?
Czy wciąż byłbym zadowolony ze sposobu w jaki traktuję innych, gdyby ktoś traktował mnie tak samo?
Narcyz często również obwinia samego siebie. Choć rzadko się to dostrzega, narcyzi często czują się odpowiedzialni i obwiniają się za swoje nadużycia z dzieciństwa, choć trudno im to przyznać na głos. To, co jest potrzebne do uzdrowienia, to dzielenie się i odczuwanie bólu doświadczanego jako dziecko, przyjęcie odpowiedzialności, uświadomienie sobie wszystkich odczuwanych uczuć, i w końcu, przekształcanie ich w lepsze. Ta konfrontacja z samym sobą, choć ciężka do przeprowadzenia, jest niezbędna by stawić czoła wstydowi, poczuciu winy i niskiej samoocenie, aby zrozumieć, gdzie i dlaczego początkowo się je przejawiało. Żaden z tych procesów nie należy do łatwych, dlatego ważne jest posiadanie wykwalifikowanego i doświadczonego terapeuty.